Zomaar een straat in de stad met gewone arbeiders.
Ik heb altijd graag gelezen. Vaak gaan de verhalen over rijke mensen
of middenstanders. Hoe nu echt de gewone mensen leefden, dát wil ik
opschrijven. Als een herinnering aan hoe het was toen wij leefden en
met de hand op mijn hart: het is allemaal echt waar.
Onze buurman had in ’t kleine voorkamertje een etalage gemaakt. Hij
was timmerman en maakte wat hij verkocht allemaal zelf. Hij was samen
met zijn vrouw en al heel oud. Ze hadden heel geen inkomen en daarom
probeerde hij zo wat te verdienen, huishoudtrappen, keukentafels,
stoven, aardappelbakjes enz. Aan de andere kant van ons woonde iemand
die lid was van een vakbond. Iedere dag stond er een lange rij
werkelozen, want die moesten op een lijst hun handtekening zetten
iedere dag (!) na elf uur. Dan konden ze namelijk niet clandestien
werken. Het was echt armoe. Ook bestond er geen kinderbijslag, dus of
je 1, 2 of 10 kinderen had, alles moest van dat éne inkomen. Om dan
de moed te vinden om wat van het leven te maken en proberen daar uit
te komen, dan moet je wel karakter hebben.
Dit is als begin het levensverhaal van onze moeder. Zij is begonnen
met dit boek en heeft ons (haar kinderen) geïnspireerd om deze lijn
door te zetten in de vervolgen op haar boek. Mijn moeder was getrouwd
met de tekenaar van alle tekeningen e.d. die in dit boek voorkomen.
Vandaar dat de namen van de kinderen geen Elschot is.
Tijdens een verjaardag is bij ons het idee ontstaan om onze
jeugdherinneringen hier aan toe te voegen. Wij spreken hier de wens
uit dat onze kinderen en hun kinderen hetzelfde zullen doen. Door dit
soort initiatieven ontstaat er een tijdsbeeld van ‘de gewone man’ door
de jaren heen. De meeste boeken die in de loop van de eeuwen zijn
geschreven gaan over mensen die of heel erg rijk waren of die een
indrukwekkende daad hebben gedaan die goed in de smaak viel bij de
toenmalige machthebbers of grote massa. Maar (bijna) nooit over ‘de
gewone man’. In dit boek kunt u lezen hoe het was en hoe men in de
loop van de tijd zichzelf trachtte te verbeteren en wat men als een
verbetering voor zichzelf invulde. Zie hiervoor het over gaan van de
spekkant naar de karbonadekant. Dat was in die tijd al een hele stap
vooruit. In het gehele boek zult u meer van dergelijke, al dan niet
benoemde, stappen tegenkomen. Wij, de zoveel mogelijk anonieme
schrijvers, wensen u veel leesplezier en ogenopeners van de moed en
vasthoudendheid van de voorgaande generaties van ‘de gewone mannen en vrouwen’.
De originele tekst met alle toen geldende taalregels zijn
rechtstreeks, dus zonder verbeteringen, overgenomen.
