Ooit, vlak na de tweede wereldoorlog werd de bevolking van Nederland door de politiek, gezamenlijk met de makelaars en recreatieparken eigenaars wijsgemaakt dat als zij hun duur verdiende centen in een recreatiewoning zouden steken als basis voor hun pensioen, zij daar na hun pensionering mochten gaan wonen. Dit om ruimte te maken voor de jongere garde zodat deze in een woning dicht bij hun werk konden gaan wonen. Dit fabeltje ging op, tot er plotseling in 1976, als een duivel uit een doosje, een wet kwam die dat zelfde gebruik maken van die recreatiewoningen verbood. Je mocht er wel vakantie houden, maar niet langer dan een bepaald aantal maanden. En dat met als stok achter de deur een dwangsom van maar liefst € 10.000,= per maand. En dat voor je eigen woning die je had gekocht op advies van diezelfde overheid. Dus we kunnen stellen dat de adviezen van de overheid, die zo te zien gunstig zijn voor de burger, niet te vertrouwen zijn. Eerder zijn zij het tegenover gestelde. Dus niet instinken en ver van wegblijven is hier het ervaringsadvies. Als we dit door zouden trekken naar de andere vlakken, betekend dit dat de overheid er niet is om de burger te beschermen, maar om hem te misleiden en leeg te plukken. En als de burger is leeggeplukt, zadelen ze hem op met een onoplosbare staatsschuld. Voor de jongeren is het een normale zaak dat zij vanaf hun geboorte ingeschreven moeten staan om in aanmerking te komen voor een woning als zij daar oud genoeg voor zijn. Dus men stellen dat we door deze toestanden worden gediscrimineerd en zo stom zijn om ook nog te gaan stemmen op dit soort bewezen onbetrouwbare instituties. We zijn weer terug van vakantie, dus kunnen we ons weer met dit soort zaken bezigheden. Als de politiek had gedaan waarvoor zij is opgericht, was dit niet nodig en hadden wij het paradijs op aarde in Nederland en misschien wel op de gehele aarde.