Als klein jongetje ging ik natuurlijk allerhande spelletjes op straat spelen met of zonder vriendjes. Het ging dan ook wel eens fout. Een bal door een ruit en de straat onmiddellijk leeg dus geen dader te zien.

Naarmate wij ouder werden werden de resultaten van ons spel natuurlijk ook navenant steviger. En de boete ook.

Door slecht uit te kijken een botsing met een andere fietser of auto met de nodige schade.

Ruzie met de vrienden over wat dan ook moest eerst worden uitgevochten voor er verder kon worden gegaan.

Vaak tot er bloed te zien was door een bloedneus of een blauw oog.

Dat ging door tot we volwassen waren en te kregen krijgen met buren en buurtgenoten.

Toen hadden die ruzies meer impact en uiteraard schuld en boete.

Dat ging nog verder door tot op dorps of stadsniveau.

Naarmate het een groter terrein besloeg werd het ernstig tot oorlog aan toe.

Tot dat niveau kregen wij de boete zelf op de boterham zoals dat heet.

Op nog groter niveau is dat blijkbaar een totaal ander geval.

Dan kan de werkelijke dader/uitdager net doen of de ander de schuldige is en dus moet boeten.

En met wat schuiven van gevoelens worden de schulden en boetes ook door derde partijen gedragen (al dan niet gedwongen).

Meestal komt hier op neer dat de ‘gewone man’ de pisang is en moet boeten voor iets waar hij part nog deel aan heeft/had.

Kijk eens om je heen en misschien dat je voorbeelden hiervan kunt vinden op nationaal en internationaal terrein.

Het is net of men wil zeggen overeenkomsten zijn er om niet nagekomen of geschonden te worden maar de schuld en boete ligt altijd bij iemand anders, nooit bij ons.